Projekat "SORRE" naše umjetnice Milene Jovićević izložen je u Arkiv Institutu za savremenu umjetnost u Peći. Sorre (na albanskom vrana) je naziv site specific instalacije Milene Jovićević, koja je kreirana specijalno za lokaciju u javnoj školi "Vaso Paše Škodrani" u Peći.
Publika je imala priliku da čuje Milenu Jovićević tokom javnog vođenja kroz postavku, kada je organizovan i razgovor sa umjetnicom.
Ptica vrana je veoma moćan znak i postoji mnogo mogućih interpretacija vrane. Međutim ova instalacija se fokusira na zablude i strahove, koji se tradicionalno vezuju za ovu veličanstvenu pticu. Njen krik je metafora za moćan ženski glas, kojim se publika poziva da istraži svoja predubjeđenja i stereotipe, vezane za percepciju Sorrë, ali i za razumijevanje položaja žene u društvu. Iako su kroz istoriju mnoge negativne konotacije povezane sa ovom pticom, ova vjerovanja nemaju naučnu potporu i ukorijenjena su u ljudskom strahu. S druge strane, vrana ima sakralni značaj u raznim kulturama, navodi se u tekstu kataloga izložbe.
- Zaintrigirana dihotomijom između negativnih asocijacija vrane i njene izvanredne inteligencije, Milena želi da osvijetli nevidljivu ženu, dajući joj prodoran glas vrane. Ženama su često na najgrublji način pripisivane ptičje osobine, iako je vrana jedna od najinteligentnijih životinja u životinjskom carstvu - sitiče se u tekstu.
Na samom ulazu u školu publiku dočekuje skoro prijeteći zvuk ptičijeg vriska, koji repetitivno odjekuje prostorom i skreće pažnju na nešto skriveno, ali vrlo važno, nadilazeći praznovjerje i strah, poziva na put introspekcije. Ptičiji vrisak postaje metafora nevidljivih i potcijenjenih ženskih moći. Koristeći pohabane dijelove u zidovima učionicica, pod školskih hodnika, čak i toalet za
umjetničku intervenciju, Milena Jovićević traži od publike da otkriva ženska lica, ili samo dijelove lica, koji vire iz pukotina zidova i najneuobičajnijih mjesta škole. Radi se o portretima izuzetnih ženskih figura sa Kosova, ali i ženama uopšte, među njima je i
portret Milenine majke. Pored navedenih intervencija, žene neočekivano zauzimaju područja koja su tradicionalno
rezervisana za muškarce. Na ulazu u školu, pored glavne table sa imenom paše po kome je škola dobila ime, Milena postavlja osam tabli, sa imenima istaknutih ženskih ličnosti, ali i njihovih profesija (od naučnica, ginekološkinja, umjetnica, do prve žene koja se “usudila” da leti…). Time ukazuje na izuzetne ženske figure, koje možda nikada neće zauzeti mjesto jednog
paše, niti će škola ikada po njima dobiti ime.
Na drugom spratu, gdje nas tradicionalno dočekuju uramljeni portreti značajnih muškaraca, umjetnica se usuđuje da kači prazne ramove sa ženskim imenima i kratkim opisima, u duhu već postojećih “muških portreta”, ali bez lica. One stidljivo čekaju da se možda nađu u ovom nizu “brkajlija”, na koje smo svi toliko navikli u balkanskim kulturama, i šire, navodi se na kraju teksta.
