Nedoumice, međutim, izaziva pitanje kako država može da reaguje u ovoj situaciji. S obzirom na to da smo na pragu članstva u Evropskoj uniji, treba pogledati i njihova iskustva. U državama članicama blokada željezničkih pruga tokom štrajka izaziva vrlo različite reakcije – od zakona koji obezbjeđuju minimum usluge do naredbi vlasti i ozbiljnih kazni, ali i sudske zaštite prava na protest kada ograničenja nisu jasno propisana.
Francuska je 2007. i 2008. godine uvela zakon o „socijalnom dijalogu i kontinuitetu javne usluge u prevozu putnika". Ovim aktom propisano je da, čak i u slučaju bojkota ili blokade pruga, određeni broj linija mora funkcionisati. To praktično znači da se štrajk može održati, ali potpuno zaustavljanje željezničkog saobraćaja nije dozvoljeno. Zakon je uveden kako bi se očuvala ravnoteža između prava na štrajk i prava građana na nesmetan javni prevoz.
U Italiji ustav garantuje pravo na štrajk (član 40), ali posebni zakoni – broj 146 iz 1990. i broj 83 iz 2000. – uvode strogu regulativu za tzv. „esencijalne usluge", među kojima je i željeznica. Ako se procijeni da štrajk ugrožava osnovne potrebe stanovništva ili privredu, vlada može izdati naredbu poznatu kao „precettazione", kojom se štrajk može odložiti ili ograničiti. Nepoštovanje takve naredbe može dovesti do teških sankcija za sindikate i radnike – uključujući i krivičnu odgovornost s kaznama zatvora do četiri godine.
Hrvatska je 2014. godine tokom štrajka željezničara, koji je blokirao saobraćaj, posegnula za dekretom kojim su precizno određene vrste saobraćaja koje moraju biti obezbijeđene: međunarodni vozovi, tovarni vozovi s opasnim ili kvarljivim teretom i putnički vozovi tokom špica. Ova mjera je donijeta kako bi se očuvala osnovna funkcionalnost željeznice dok traje protest, a štrajk je ubrzo nakon toga okončan.
U Rumuniji su tokom 2013. i 2014. godine željeznički radnici spontano blokirali saobraćaj u više gradova, uključujući Bukurešt, Kluž-Napoku i Konstancu. Ministar saobraćaja tada je najavio detaljnu analizu situacije i kazne za odgovorne, što pokazuje da su vlasti bile spremne na oštru reakciju i nisu bile sklone tolerisanju blokada pruga koje nastaju izvan unaprijed najavljenih i regulisanih štrajkova.
Na evropskom nivou postoji i pravna praksa koja naglašava potrebu da se pravo na štrajk uskladi sa zaštitom javnog interesa i funkcionisanjem saobraćaja. Evropski sud pravde je 2003. godine u slučaju „Schmidberger protiv Austrije" razmatrao protest kojim je blokiran autoput i zaključio da takva akcija može biti dozvoljena, jer se štite fundamentalna prava na izražavanje i okupljanje, pod uslovom da mjere budu proporcionalne i da ne ugrožavaju osnovne slobode više nego što je nužno. Nasuprot tome, u slučaju „Laval" iz 2007. godine Sud je ocijenio da blokada gradilišta od strane radnika nije imala pravno opravdanje, jer pravila o kolektivnom pregovaranju u toj situaciji nisu bila jasna i predvidiva.
Sve ovo pokazuje da EU zemlje različito pristupaju blokadi željezničkih pruga tokom štrajka. Neke zemlje, poput Francuske i Italije, uvode jasna pravila i zakonska ograničenja kako bi se saobraćaj održao barem u minimalnom obimu. Druge, poput Hrvatske i Rumunije, reaguju ad hoc – dekretima ili najavom kazni – zavisno od političkih i društvenih okolnosti. Evropski sud pravde naglašava da štrajk jeste osnovno pravo, ali da mora biti usklađeno s javnim interesom, bez prekomjernog ugrožavanja slobode kretanja ljudi, robe i usluga.
