Uloga opozicije, koja podrazumijeva snažan pritisak na vlast i artikulisanje jasne alternative, pokazuje se često problematičnom za političke aktere naviknute na dugogodišnju vladavinu. Njihova aktivnost ponekad odražava pasivnost i anemičnost, što izaziva kritike ogromnog dijela javnosti koji je tradicionalno naklonjen njihovoj političkoj strani. Tako se postavlja pitanje koliko trenutna opozicija uopšte uspijeva da ispuni osnovnu funkciju opozicionarstva u modernoj Crnoj Gori.

Opozcija umjesto transformacije u odgovornu i konstruktivnu opoziciju, često izgleda neusaglašeno, pa umjesto da se okrene sebi i radi na unutrašnjoj konsolidaciji, čini se da se oslanja na to da će vlast sa svojim postupcima sama sebe "srušiti", kazao je za "Dan" direktor NVO Alfa centar Miloš Perović. Sve je to, kako dodaje Perović, rezultat trenutne slabosti političke opozicije, s obzirom na broj partija koje su u vlasti i van nje.

– Mišljenja sam da se na taj način, nažalost, pasivizuje dio građanskog korpusa. Čini se da se nekadašnja vlast nije snašla u ulozi opozicije. Više puta je pokazala nemoć i odsustvo svježih ideja. Opozicija se uglavnom zadržala na sporadičnim kritikama, što je premalo da bi se izgradila ozbiljna politička snaga – rekao je Perović.

Naš sagovornik je naveo da se, iako opozicija učestvuje u parlamentarnim raspravama i iznosi kritike, pokazalo da to nije dovoljno da se stvori ozbiljan pritisak i da se ugrozi stabilnost vladajuće većine.

– Atipična je i iz razloga što je koalicioni potencijal najjače opozicione partije, koja osvaja visoke procente glasova, kako na lokalu, tako i na nacionalnom nivou, praktično nepostojeći, pa se postavlja pitanje da li je to `zdravo` za kompletan društveno politički proces u Crnoj Gori – naglasio je Perović.

Smatra da u tom smislu teško da se može govoriti o ugroženosti vlasti ovim d‌jelovanjem opozicije.

– Jedino što može da se dogodi su potencijalne promjene unutar same vlasti koje nijesu uzrokovane d‌jelovanjem opozicije već u odnosima u veoma heterogenoj vlasti kada govorimo o političkim partijama koje je čine – zaključio je Perović.

Iako DPS i neke druge partije u trenutnoj opoziciji raspolažu decenijama političkog iskustva, njihovo političko adaptiranje ulozi opozicije pokazuje brojne izazove. Umjesto aktivnog oblikovanja političkog narativa ili sistematskog iskorištavanja kritičnih trenutaka vlasti, često se oslanjaju na pasivne strategije i suzdržan pristup. Takvo ponašanje, rijetko viđeno u okruženju, gd‌je opozicija mora d‌jelovati odlučno, podstaklo je suptilne, ali uporne javne kritike čak i unutar njihovih tradicionalnih zagovornika. Pitanje koje ostaje jeste koliko ova opozicija može biti efektivan korektiv vlasti kada njena retorika i d‌jelovanje rijetko dostižu intenzitet i jasnoću neophodnu za suštinsku političku konkurenciju.