Blažo Jovanović je velika crnogorska ličnost što dokazuju rezultati njegovog 50-ogodišnjeg rada kao pripadnika KPJ, humaniste, slobodara, antifašiste, pravnika, revolucionara, ličnosti koja je dala nemjerljiv doprinos regulisanju crnogorskog državnog i nacionalnog pitanja, saopštio je Zoran Bobo Raičević, potpredsjednik UBNOR-a Glavnog grada. O liku i djelu prvog predsjednika Vlade Crne Gore Raičević je govorio na akademiji sjećanja koju su, povodom 116 godina od rođenja Blaža Jovanovića, organizovali Savez udruženja boraca NOR-a i antifašista Crne Gore i Udruženje boraca Glavnog grada.

Prva saznanja o uslovima života, kao osnovac i srednjoškolac Blažo Jovanović je sticao u Piperima i Podgorici.

– Odlazak na studije u Beograd, a zatim u Zagreb, i partijsko angažovanje u novim sredinama osnažuju druga Blaža, u omogućuju mu potpuno integrisanje u partijske strukture KPJ u Beogradu, Čakovcu i Varaždinu, gdje postaje sekretar sreskog, a zatim i okružnog komiteta KPJ za Varaždin. Da napomenem da se upravo u ovom periodu upoznao sa budućom suprugom Lidiom, koja će mu tokom čitavog revolucionarnog, ratnog i poratnog perioda političkog i državnićkog angažovanja biti vjerni saborac i podrška. Sredinom 30 godina Blažo se vraća u Podgoricu, naoružan znanjem i ozbiljnim iskustvom u političkom radu. Ubrzo postaje glavna ličnost tadašnje političke scene Podgorice. Dobija značajne pozicije u organima partije - prvi je čovjek Okružnog komiteta KPJ za Podgoricu, a zatim od 1939. godine organizacioni sekretar PK KPJ za Crnu Goru. Na parlamentarnim izborima u Podgorici 1938. godine izabran je za poslanika, ali mu režim poništava mandat – rekao je Raičević.

Spomen obilježje Blažu Jovanoviću

Srđan Boljević/ DAN

U događajima od 1941-1945. godine, ključnim za tok i rezultate četvorogodišnje borbe za slobodu, učestvuje i Blažo Jovanović.

– Pored partijskog angažmana u statusu organizacionog sekreta PK KPJ za Crnu Goru, gdje je posebno aktivan na organizovanju Ostroške skupštine u februaru 1942. i Konfrenecije rodoljuba na Tjentištu 1942. godine, drug Blažo dobija i neke od najznačajnijih operativnih vojnih funkcija. Bio je predsjednik Vojne komisije, član privremene Vrhovne komande nacionalnooslobodilačkih trupa Crne Gore, zatim član Glavnog štaba i komandant Zetskog partizanskog narodnooslobodilačkog odreda. Krajem 1942. godine Blažo Jovanović odlazi po zadatku Kominterne i CK KPJ u delikatnu osmomjesečnu misiju pomoći albanskim komunistima na konstituisanju KP Albanije i organizovanju narodnooslobodilačke borbe – naveo je Zoran Bobo Raičević.

Raičević je dodao da je nakon oslobođenja zemlje Crna Gora imala veliku sreću da je u tom trenutku imala Blaža Jovanovića.

– On je bio potpuno spreman da pored funkcije predsjednika CK KP Crne Gore, ustanovljene na osnivačkom kongresu u okotobru 1948. godine, preuzme i najodgovornije državne funkcije predsjednika Vlade, a kasnije i predsjednika Narodne skupštine – rekao je Raičević.      

Za vrijeme mnogobrojnih dužnosti i funkcija Jovanovića otpočeo je period industrijskog razvoja, oblasti kulture, nauke, obrazovanja i zdravstva.

– Gotovo je nemoguće precizno iskazati odnos nivoa ukupnog stanja u društvu 1940. godine i na primjer 1970. godine. Ipak, neke ocjene da je samo u privrednoj oblasti Crna Gora bila za skoro 70 puta razvijenija na kraju ovog perioda sugeriše kolika je bila transformacija društva u ostalim oblastima. Ako ovo prihvatamo, a mislim da je ocjena realna, onda nije na odmet ponoviti da je zasluga Blaža Jovanovića za ovakav razvoj ogromna i da ga kao takvog sa pravom kvalifikuje za status jedne od najzaslužnijih ličnosti ukupne crnogorske istorije – naveo je Raičević.      

Boro Banović saopštio je da je ostalo možda dosta toga što je Blažo htio da uradi, a nije.

– Crna Gora je iznjedrila mnogo velikih Crnogoraca kroz predratni, ratni i poratni period prošlog vijeka, a jedno od priznatih mjesta pripada Blažu Jovanoviću – rekao je Banović.

Blažo Jovanović nosilac je najviših jugoslovenskih i velikog broja stranih odlikovanja. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Za narodnog heroja proglašen je 1952. godine.

Umro je 4. februara 1976. godine.