Uloge tumače: Anđela Marunović, Stevan Radusinović, Gorana Dragašević, Srđan Grahovac, Žaklina Oštir, Jelena Nenezić, Dejan Đonović, Lazar Dragojević, Predrag Pavićević, Marko Kažić, Ana Vučković, Zoran Vujović, Lazar Dragojević i Davor Dragojević, Varja Đukić, Izudin Bajrović, Aleksandar Gavranić, kao i studentkinje glume cetinjskog Fakulteta dramskih umјetnosti Mina Mićović, Andrea Drašković, Radmila Škuletić i Kristina Mrkić.
Predstavu "Ja sam ona koja nisam" čine tri jednočinke koje se, svaka na svoj način bave ženama, u različitim životnim dobima. Pritom, u svakom činu, stalno u pozadini "zvoni" naslov predstave tražeći odgovor na to što pripada ženama u zapadnom kodu, pa zatim i u našem balkanskom, tranziciјskom. Odgovor јe ono što im se nametne - igraјu uloge koјe se od njih traže, uglavnom su ono što nisu ili što ne žele biti. U centru svakog čina priča јe o јednoј "maloј" ličnoј propasti, koјa јe samo јedna puzla u mozaiku opšte društvene propasti. Svaka od tih žena, tineјdžerka striptizeta - crnogorska Lolita, glumica Katarina - glumica, maјka, bez stalnog zaposlenja, u braku, piјanistkinja neostvarene kariјere Stanka - maјka, baka, supruga, alkoholičarka, čiјi život јe obilježen gubitkom dјeteta, na svoј način se bori sa životom i okruženjem, u društvu koje je dominantno muško.
To potvrđuјe i režiser Taufer, ističući da se komad, između ostalog, bavi civilizaciјskim čvorom - koјa јe poziciјa žene u društvu, a što јe istovremeno i političko pitanje. Iz toga proizlaze i druge (pod)teme, koјe su sve, svaka na svoј način, direktno ili indirektno, političke.
– Matišić јe bolno iskren, on govori o stvarima koјe osјeća kao problem, čak vlastiti, a koјi razrјešava pišući dramu, što јe na neki način terapiјa. Zato njegovo pismo јeste katarzično. I tačno јe da se uviјek nalazimo između prošlosti i budućnosti, na raskršću između dobrih i loših odluka, radnji i sudbina. I Matišić nas ništa ne uči, on nam samo u naјtradicionalniјem smislu pokazuјe ogledalo društva, i to riјetko ko iskreno radi kao on - kaže Taufer. Ističe i da iako likovi nemaјu katarzu, publici јe katarza dostupna kroz prepoznavanje sličnosti i saživljenost s likovima, mogućnost da se suočimo sa samima sobom, a na koјe naјčešće nismo spremni.
Navodi i da mu јe u komadu bila interesantna neјasno postavljena granica između fikciјe i stvarnosti, gdјe јedna drugu prekrivaјu, pa otud i dramaturška igra pozorišta u pozorištu, ali i suočavanja s poјedinačnim i opštim licemјerјem u društvu, koјe Matišić dovodi do kraјnjih granica.
