Omaž proslavljenom crnogorskom vajaru Dragoljubu Dragu Đuroviću (1923 - 1986) upriličen je u Narodnoj biblioteci "Radosav Ljumović" u okviru manifestacije "Decembarska umjetnička scena" - DEUS 2023. Organizatori omaža pored podgoričke Narodne biblioteke su i Udruženje likovnih umjetnika Crne Gore i Muzeji i galerije Podgorice. Omaž je priređen povodom obilježavanja jubileja - 100 godina od rođenja Draga Đurovića.
Tokom večeri, kroz razgovor dr Tijane Todorović s istoričarkom umjetnosti Ljiljanom Karadžić, kustoskinjom podgoričkih Muzeja i galerija, i slikarkom mr Svetlanom Dragojević, predsjednicom ULUCG, publika je imala priliku čuti mnogo interesantnih, i manje poznatih detalja o životu Draga Đurović, ali i stručnih opservacija njegovog rada.
Prisutne je Todorović na početku u kratkim crtama upoznala s najznačajnijim Đurovićevim radovima - spomenicima, koje je radio samostalno ili sa arhitektama, među kojima se ističu Spomenik Partizanu-borcu na Gorici u Podgorici, Spomenik streljanim omladincima na Lazinama, Spomenik palim borcima u Pljevljima.
Ovom prilikom Karadžić je istakla da nema mnogo stručnih tekstova o Đurovićevom radu, dodajući da bi to u skorije vrijeme trebalo ispraviti. Ona ističe i da je najveći dio monumentalnih spomenika uradio kao mlad čovjek, pobjeđujući na konkursima koji su žirirale ugledne komisije. Ona ističe i da iako su ovi spomenici, kao i svi kroz istoriju, nastajali u slavu vladajućeg sistema, Đurović nije tu ideju donosio i veličao na rigidan način.
– Đurovićevi spomenici odisali su ljepotom i jedrinom. Sve njegove spomeničke skulpture imaju jednu vrstu napetosti, jedrine koja odgovara životnosti. I kao što je karakteristično za spomenike koji svojom vertikalnošću na simboličan način odaju poštovanje žrtvama, ili govore o pobjedi naroda, partizana, neke ideje, on je tu vertikalnost unosio u sve svoje spomenike na elegantan, prepoznatljiv način - rekla je Karadžić, dodajući da su njegove skulpture, bez obzira na veličinu, pročišćene - minimalističke, a da je dosljedno prikazivao ljudsku figuru. Njegovao je, dodaje ona, i sofisticiranu lirsku atmosferu, s odnjegovanim osjećajem za ritam i mjeru - masu.
Zanimljivo je i da tokom života nije imao samostalnu izložbu, već posthumno retrospektivnu 1996. i potom 2013. godine.
– Vajari nikad nemaju pretjerano velike opuse, jer je mnogo komplikovanije raditi spomenike i skulpture, i zahtijeva više vremena. I iza Đurovića nije ostala pretjerana količina radova, u kvantitativnom smislu, ali jeste svakako u kvalitativnom - rekla je Karadžić.
