Rana biografija Henrija Kisindžera je, vjerujemo, načelno poznata domaćim čitaocima. Od 2016. kada je u Srbiji objavljena detaljna biografija iz pera britanskog istoričara Nila Fergusona, koji ju je veoma detaljno istražio od rođenja do postavljenja na političku dužnost u kabinetu predsjednika Niksona, domaći čitaoci su dobili priliku da se upoznaju sa njom.
Rođen je 1923. godine u njemačkom gradu Firtu. Poslije dolaska na vlast Nacionalsocijalističke njemačke radničke partije Adolfa Hitlera i poslije prvih progona Jevreja, sa porodicom se preselio u Sjedinjene Države 1938. godine. Po dolasku u Ameriku, on je svoje ime Hajnc Alfred zamijenio imenom Henri, a prezime Kisinger je nadalje izgovarano kao Kisindžer. Stasao u Njujorku, Kisindžer je tokom rata služio u američkoj vojsci u Evropi. Poslije Drugog svjetskog rata upisao je Harvard, gdje je diplomirao 1950, a doktorirao 1954. godine. Već narednih godina bio je profesor na istom univerzitetu, vremenom postajući savjetnik u više državnih institucija tokom 60-ih godina. Nakon pobjede na izborima krajem 1968. godine Ričard Nikson je pozvao Henrija Kisindžera u svoj tim.
U administraciji predsjednika Ričarda Niksona, koja je započela sa zvaničnim radom 20. januara 1969. godine, Kisindžer je bio pomoćnik predsjednika za nacionalnu bezbjednost. Od septembra 1973. imenovan je na dužnost državnog sekretara. Kisindžer je bio prva i jedina ličnost koja je obavljala ove dvije veoma važne funkcije u vrhu političke vlasti Sjedinjenih Država. Na tim dvjema dužnostima je bio i u vremenu predsjednikovanja Džeralda Forda, sve dok 3. novembra 1975. nije bio zamijenjen na dužnosti pomoćnika za nacionalnu bezbjednost. Na dužnosti državnog sekretara ostao je do kraja trajanja Fordove administracije, decembra 1976, odnosno, formalno do sredine januara 1977. godine. I pored skandala oko afere Votergejt, koja je prisilila Niksona da abdicira, Kisindžer je ostao na dužnosti i sačekao novog predsjednika Forda, sa kojim je nastavio raniji kurs američke (i svoje) politike.
Obnavljanje odnosa i detant – kontrola strategijskog naoružanja sa Sovjetskim Savezom, uspostavljanje odnosa sa komunističkom Kinom, zaključivanje rata u Vijetnamu i posvećenost odnosima na Bliskom istoku u dugom traženju kompromisa i mira, vjerovatno su Kisindžerova najveća i najprepoznatljivija dostignuća. Za ovaj angažman u okončavanju rata u Vijetnamu dobio je Nobelovu nagradu 1973. godine. Vjerovatno je prvi američki političar koji je praktikovao takozvanu "šatl" diplomatiju, posjećujući razne zaraćene i druge strane u namjeri da ostvari i mir, i američke državne ciljeve.
I pored ograničenog rada u predsjedničkoj administraciji, u trajanju od osam godina, Kisindžerov uticaj u toku trajanja mandata je često prevazilazio okvire njegove pozicije. Sličan uticaj je zadržao i u vremenu poslije odlaska sa vlasti, kada je postao uticajan mislilac, savjetnik, teoretičar spoljne politike i istorije. O tome govore i brojne knjige u kojima je dao prikaz diplomatskih odnosa u svijetu tokom moderne istorije, davao smjernice za američku spoljnu politiku i razmatrao pojedina pitanja od nužne važnosti za održanje Sjedinjenih Država na vodećem mjestu u svjetskim odnosima. U poslovnom angažmanu ostao je aktivan do današnjih dana kao predavač, savjetnik, konsultant, član raznih upravnih ili drugih odbora, banaka, fondacija, bordova direktora i čak počasni savjetnik nekoliko svjetskih državnika. I sam je vlasnik konsultantske firme "Kissinger Associates" od 1982. godine. Bez obzira na trenutni angažman, javnost do danas sa pažnjom prati njegove komentare i viđenja svjetske politike, posebno u kriznim i ratom zahvaćenim područjima posthladnoratovskog svijeta. One često svojom preciznošću remete uspostavljeni spoljnopolitički diskurs američke i zapadnoevropske politike. Najbolji dokazi su njegovi komentari o ratu u Ukrajini, koji traje dok nastaje ova knjiga.
Kisindžer je ušao u Niksonov predsjednički tim koji je započeo rad 20. januara 1969. godine.
PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ
(NASTAVIĆE SE)
Komentari (0)
Ostavite svoj komentar