Grupa građana protestvovala je zbog dolaska na Cetinje Andrije Mandića, predsjednika Skupštine, nazivajući ga fašistom – od 90-ih godina negira da postoje "Crnogorci, Hrvati, Albanci, Muslimani". Mandićeva reakcija bila je odmjerena nije odgovarao na uvrede, a za protest je rekao da je "dokaz da demokratija živi" i da ga "raduje jer se nije radilo o velikom broju ljudi..."

Prisjetimo se da je odlazeći DPS režim došao na vlast "događanjem naroda" u januaru 1989. godine tj. uz pomoć prevarenih građana i DB-a Srbije, i da je diktatura trajala punih 30 godina, a samodržac Đukanović među samim Crnogorcima produbljivao već naslijeđene podjele i raskole još iz vremena starog gospodara knjaza i kralja Nikole I Petrovića. U sadašnjost su nam se vratila neka vremena iz dalje i bliže istorijske prošlosti na koja u mnogo čemu liči ovo današnje. Istina, u tom raskolu među samim Crnogorcima pomogli su mu i lideri srpskih stranaka u Crnoj Gori, uz obilatu pomoć "beogradske braće po krvi", njihovim čestim istupima na režimskim Vučićevim medijima. A šta se u stvari dogodilo nakon gubitka vlasti DPS-a i njegovih koalicionih partnera? Mada se povukao iz politike, bivši premijer Vlade prof. dr Zdravko Krivokapić je nezaobilazan – politički je otac dvojice lidera "Evropa sad" Jakova Milatovića i Milojka Spajića. O Krivokapiću sam već pisao u "Danu" – atipičnom političaru ne samo za našu sredinu, već za "region". Pamtim ga po njegovim izjavama da mu je u politici uzor Helmut Kol (poznat po ogromnom doprinosu u razbijanju Jugoslavije) i druga: da će odnosi između Srbije i Crne Gore biti dobri kao što su bili između Nikole I Petrovića i srpskih dinastija!?

Njegov ministar finansija Milojko Spajić za program "oporavka" Crne Gore preuzeo je slogan slovenačkih komunista iz 1989. godine. Evropa sad (Evropa zdaj) bio je slogan kongresa Saveza komunista Slovenije s kraja 1989. godine, na kojem je predložena navodna reorganizacija tadašnje SFRJ u konfederaciju i zajednički put ka Evropi.

Spajić nesumnjivo vrlo verziran u zaduživanju, uzimanju kredita i složenim finansijskim operacijama, pokazao je veliku političku neukost kada je preuzeo slogan slovenačkih komunista Evropa sad – ovo nije 1989. već 2024. godina.

Tadašnja Evropa bila je socijalna sa naglašenom funkcijom socijalne države, za razliku od ove današnje koja je nakon pada Berlinskog zida 1989. godine postala sve više neoliberalna, mastrihtska, desničarska. Socijalna, ekonomska, kulturna prava značajno su reducirana sa tendencijom da budu u potpunosti eliminisana. Današnja EU je radikalno izimijenjena u socijalnom, ekonomskom, političkom, vojnom i organizacionom pogledu. Bespogovorno slijedi naloge američkog imperijalizma, oličenog u sprezi vojno-idustrijskog kompleksa i finansijskog kapitala – vojno, finansijski, politički, diplomatski, propagandno čine sve da nesrećni rat u Ukrajini, između dva bratska naroda koji su decenijama zajedno živjeli u Sovjetskom Savezu, uđe u treću godinu.

Vrijeme kada je EU bila narodski rečeno "krava muzara" davno je prošlo – njeni pristupni fondovi su sve tanji, a davanje pomoći zemljama koje treba da joj pristupe prolazi kroz složenu i zamršenu proceduru briselske superbirokratije. Na evropskom putu postoje mnoge prepreke, uslovi koji se moraju ispuniti – i što je najvažnije i ako, i kada, stignemo do kraja puta čeka nas velika neizvjesnost.

O "putnicima" neću govoriti – oni su priča za sebe.