Zbog neskrivenog republikanizma trećeg vođe srpskih republikanaca, Đorđe Đurić je zaključio da je Jovan Žujović "imao nekoliko sitnih neprijatnosti" od strane monarhijskih vlasti. Kada se pročitaju samo one neprijatnosti režima koje je Đorđe Đurić pobrojao, uočava se da su bile svakojake, samo ne "sitne". Na "sitne" neprijatnosti se ne jednom u dnevničkim zapisima pohranjenim u Državnom arhivu Srbije žalio i sam Jovan Žujović, posebno na činjenicu da su ga prosvjetne vlasti i pored dugotrajne službe, držale i dalje u zvanju honorarnog profesora na Univerzitetu. Čuvenom srpskom geologu država nije htjela da prizna pravo redovnog profesora na Beogradskom univerzitetu, nego ga je držala kao ugovornog profesora, "morao je kao kakav Čivutin i torbar da sa sopstvenom državom potpisuje ugovor o radu, i to za svega 4.500,00 dinara mjesečne plate". U novinama je više puta objavljivan spisak od 15 ugovornih profesora, na kojem je bio Žujović i 14 stranaca.
Morao je da ispunjava "hrpe" formulara, iako je imao preko 50 godina službe na Velikoj školi i Univerzitetu. Vodio je višegodišnji spor sa Ministarstvom prosvjete, koje nije htjelo da mu dodijeli punu penziju, na koju je imao pravo kao profesor sa punim stažom, bivši ministar i član Državnog savjeta. U sporu ga je više puta podržala Srpska kraljevska akademija. Ispostavilo se da je glavna prepreka za ostvarenje navedenih zasluženih priznanja bio republikanizam Jovana Žujovića. Mimo toga, režimska štampa je nekoliko puta vrlo oštro i beskrupulozno napadala, neosnovano naravno, uglednog naučnika i osvjedočeno ispravnog političara. Na primjer, "Balkan" je februara 1924. zlurado objavio članak "Republikanci kao dvorski čankolizi", u kojem je prijateljstvo Jovana Žujovića sa kraljicom Natalijom tumačeno kao odanost dinastiji i dvoru, a slično su pisale i "Novosti" o njegovom prijateljstvu sa kraljicom Dragom. U šabačkom listu ''Radikal'' je 1926. vođena prljava kampanja protiv trojice trijumvira Republikanske stranke, u kojoj je navodno dokazivano da su za svoje aktivnosti primali novac od države. U pitanju je bila lako provjerljiva izmišljotina, koja je brzo demantovana očiglednim dokazima, ali je nanijela osjetne štete partiji, a Jovanu Žujoviću dodatno zagorčala život. Samo iščitavanjem monografije Đorđa Đurića može se zaključiti da neprijatnosti monarhijskog režima Karađorđevića nijesu bile nimalo "sitne" za Jovana Žujovića, naročito ako se imaju u vidu njegove godine.
Jovan Žujović je preminuo 19. jula 1936. u Beogradu. Javnost je ispratila njegovu sahranu sa velikim publicitetom, svi važniji listovi objavili su velike nekrologe. Na Filozofskom fakultetu održan je komemorativni skup, na kojem su govorili: Veselin Čajkanović, Živojin Đorđević, Aleksandar Belić i Miodrag Ibrovac. Sahranjen je 21. jula u porodičnu grobnicu Bučovića na Novom groblju, pored svoje davno preminule supruge Stane. Nad odrom su govorili: Bogdan Gavrilović, Živojin Đorđević i Miodrag Ibrovac. Ispred srpskih republikanaca govorio je Jaša Prodanović, dugogodišnji politički saborac i prijatelj. S obzirom na to da Jovan Žujović nije bio predodređen da se bavi politikom – zbog čega nije bio "lider i politički stvaralac", on je bio od onih ljudi koji su svojom moralnom pojavom i integritetom političke pokrete pretvarali u društvenu snagu. Jedan od takvih bio je i srpski republikanski pokret, nezamisliv bez ličnosti plemenitih vrlina i postupaka kakav je bio Jovan Žujović.
Ljuba Stojanović, Jovan Žujović i Jaša Prodanović bili su nosioci i simboli republikanskih ideja, od kojih su dvojica – Ljuba Stojanović i Jaša Prodanović – i teoretski i praktično doživotno radili na ostvarenju jugoslovenske republike, dok je Jovan Žujović više bio luča republikanizma svojom pojavom, nego što je bio borac u političkoj areni jugoslovenske monarhije.
PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ
(KRAJ)
