U priči "Cincareva Dara, Svetomir, Milenko", dalje se kaže: "Do početka rata Svetomir Lazić završio je dvije godine studija, sa prosječnim uspjehom, a onda je morao da prekine školovanje, jer je mobilisan u austrougarsku vojsku. Diplomirao je 1921. godine, a u Pragu se osim studija bavio i slikanjem. Završivši fakultet, Lazić odlazi u Beograd, u kom ostaje do kraja života, i ukazom kralja postaje službenik Ministarstva građevina Kraljevine Jugoslavije, gdje od 1921. do 1929. godine radi uglavnom na rekonstrukcijama starijih reprezentativnih zdanja, kao što su Stari dvor i zgrada Ministarstva šuma i ruda. Ujedno je obavljao posao nadzornika izgradnje svih beogradskih bolničkih objekata.
Projektovanjem Svetomir počinje da se bavi odmah poslije diplomiranja. Autor je projekta za Njegoševu kapelu na Lovćenu, Umjetničkog paviljona na Kalemegdanu, hotela "Oplenac", grobnice Branislava Nušića i dva stambena objekta uglednih Beograđana iz tog vremena, od čega prva tri nijesu realizovana. Lazić je napustio Ministarstvo građevina 1929. godine i otvorio vlastiti arhitektonski atelje. Dobri poznavaoci njegovog djela kažu da je rado prihvatao poslove u kojima je mogao da iskaže slikarski talenat. U takve spadaju projekti nadgrobnih spomenika zaslužnih građana kao što su Branislav Nušić, porodica Dimić, vojvoda Putnik. Kao njegovi uspješni radovi navode se stambeni objekat u Palmotićevoj ulici i vila Olge Mos u Tolstojevoj ulici u Beogradu.
Nakon Drugog svjetskog rata radio je u Ministarstvu saobraćaja i napravio više od dvadeset projekata željezničkih stanica. Pored stanica, projektovao je i željezničke bolnice, od kojih su izvedene samo Poliklinika u Mariboru i Vojna bolnica u Šapcu. Kada 1955. godine postaje šef Projektantskog zavoda riječnog saobraćaja, približio se vodama kojima je njegov otac plovio, ostavivši iza sebe više projekata iz te oblasti. Zgradu suda u Subotici smatrao je krunom svoga radnog opusa, za koju je dobio i prvu nagradu.
Projektovao je Svetomir Lazić i zgrade u Karlovcima, ali nijedna nije podignuta po njegovim nacrtima. Prvo je radio projekat za zgradu koja se nalazi na današnjem Trgu Branka Radičevića 5. Ona je, po pisanju Teodore Majice Petrović, započeta na osnovu Lazićevog projekta, ali je dovršena prema nacrtima drugog arhitekte. Prvobitni, Lazićev projekat za tu zgradu i danas se čuva u Arhivu SANU u Karlovcima. Drugi njegov nerealizovani projekat jeste zgrada Sokolskog doma "Dr Laza Popović", za koju je predviđao postavljanje visokog tornja sa skulpturom sokola na vrhu. […].
Kći Pavla Lazića, Darinka, Cincareva Dara, kako su je Karlovčani zvali, bila je kao vrlo mlada udata za dobrostojećeg upravnika karlovačke Štedionice, Marka Burnu koji je bio cincarskog porijekla. Njihov brak nije dugo trajao. Marko se ubrzo oženio drugom ženom i dobio tri kćeri, od kojih su dvije sa njim stradale u Jasenovcu. Darinka se kasnije udala za izvjesnog Vlastimira Zemanovića i nije živjela u Karlovcima. Osim Svetomira i Darinke, Pavle je imao i sina Milenka, koji je tragično izgubio život u banatskom selu Vladimirovcu 1934. godine, gdje je radio kao ljekar. Njega su mučki ubila, odsjekavši mu glavu, braća Draksin, Marko i Nikola, u sadejstvu sa snajom Marijom. Tadašnji novinski list "Pravda" pomno je pratio taj slučaj, izvještavajući svakog dana o detaljima istrage, hapšenju počinilaca i polemišući o motivima. Kao razlog navođeni su ljubomora, zavist, koristoljublje, osveta… Milenko je, poput oca, brata i majke Olge, koja je bila rodom iz Pančeva i živjela sa njim u Vladimirovcu, sahranjen u Zemunu, u porodičnoj grobnici, budući da je Pavle rođeni Zemunac. Tako su Lazićevi definitivno iščezli iz Karlovaca i Vladimirovca", kaže se na kraju priče "Cincareva Dara, Svetomir, Milenko".
PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ
(NASTAVIĆE SE)
Komentari (1)
Ostavite svoj komentar