Objašnjavajući genezu svoje porodice, Stojan Vujičić dalje kaže: "Znam sedam svojih predaka poeimenice, a na ikoni Svetog velikomučenika i pobjedonosca Georgija, na ikonostasu nekadašnje crkve u selu Velikom Budmiru, zapisano je ime priložnika Lazara koji tu ikonu prilaže u spomen svojih roditelja Ilije i Ružice. To su moju preci koji su rođeni još u staroj postojbini, međutim, mi ne znamo tačno starinom odakle potiče naša porodica. U kući se govorilo sve do pretposljednje generacije ijekavski i pretpostavljamo da smo starinom ili iz Sandžaka ili možda iz istočne Hercegovine.

Preci su se bavili manje-više zemljoradnjom. Međutim, javljaju se intelektualci u našoj porodici već skoro 200 godina unazad. Jedan moj predak po očevoj babi bio je početkom 19. vijeka učitelj u jednom baranjskom selu, u Srpskom Garčinu. Početkom vijeka svršavao je preparandiju u Somboru i pripadao je onom naraštaju na čijem čelu je stajao bliski Vukov saradnik Adam Dragosavljević. Ime toga moga pretka blagorazmnog Jefrema Mandića, učitelja iz Srpskog Garčina, nalazi se odštampano među prenumerantima prvih izdanja Vukovih knjiga. Tako su u našoj porodičnoj biblioteci ostali i bečko izdanje Vukovog `Srpskog rječnika` i prvo izdanje njegovog `Novog zavjeta` i nekih godišta Vukove `Danice`.

Po majci potičemo iz porodice Budimlić koja se krajem 17. vijeka naselila u Bačkoj. Budimlića u Bosni ima sva tri zakona, a ima jedno čitavo naselje u Bosanskoj Krajini koje se zove Budimlića Japra. U ovoj grani moje porodice su i Vitkovići, jedna veoma razgranata porodica koja vodi porijeklo iz okoline Trebinja. Vitkovići su posebno poznati u sjeveroistočnom gradu Mađarske, u Jegri, a poslije u Budimu i Pešti, i jedan od njihovih najviđenijih predstavnika je Mihailo Vitković, književnik. Živio je blizu srpske crkve u Pešti, a upisao je svoje ime i u istoriju mađarske i u istoriju srpske književnosti, jer je pisao i stvarao na oba jezika i u ono vrijeme održavao je prijateljske kontakte i sa srpskim i sa mađarskim piscima. U toj porodici raniji naraštaji bili su u prijateljstvu i sa Dositejem Obradovićem. Od tih Vitkovića je Dimitrije Vitković, crkveni pisac i istoričar, koji je bio u Zagrebu arhijerejski zamjenik. tj. vikar, a 1941. morao je odande da izbjegne i umro je u Beogradu 50-ih godina tako da se mi nikada vidjeli nijesmo, samo smo znali jedni o drugima.

Moj otac Dušan Vujičić rodio se u Sečuju, jednom selu na Dunavu, svršio je šest razreda evangelističke gimnazije u Mađarskoj a poslije je maturirao u srpskoj pravoslavnoj velikoj gimnaziji u Sremskim Karlovcima 1921. godine. Potom se upisao na Bogoslovski fakultet Univerziteta u Beogradu gdje je diplomirao 1927. godine. Iako mu je nuđena i predočavana druga karijera, on se vratio u Mađarsku, oženio se mojom majkom Nevenkom Budimlić, iz jednog bačkog sela. I poslije toga od 1928. do 1939. godine bio je sveštenik nedaleko odavde, od Budima, u selu Pomazu, gdje smo se rodili ja i moj počivši brat Tihomir", kaže o genezi svoje porodice Stojan.

Porodica Vujičić se iz Baranje preselila u Pomaz (županija Pešta) – otac Dušan i majka Nevenka su u Pomazu dobili Tihomira 1929, a zatim Stojana 15. maja 1933. godine. Porodica se iz ovog mješovito nastanjenog sela (Mađari i velika kolonija Srba) seli u Peštu 1938. godine, jer je otac Dušan postavljen za sveštenika u Srpskoj pravoslavnoj crkvi u Budimu, u naselju Taban. Na kraju Drugog svjetskog rata porodica se iz Budima seli u Peštu, gdje otac preuzima službu u peštanskoj pravoslavnoj crkvi u Vaci ulici, strogom centru Pešte. U Budimpešti će Stojan maturirati u Gimnaziji "Jožef Etveš" (1953), a potom će 1958. godine diplomirati na Filozofskm fakultetu Univerziteta "Etveš Lorand" na Odsjeku za srpskohrvatski i bugarski jezik.

PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ

(NASTAVIĆE SE)

Mišljenja objavljena u tekstovima autora nisu nužno i stavovi redakcije „Dana”