Ova trodimenzionalnost upravo je Frojdov princip Ega, na čijim nivoima svaki odnos obitava. Što je odnos dublji i duži, tu se izdvaja kao prirodan izbor visina. Tako nastaju duhovne povezanosti kao nivoi Superega. Svi odnosi na nivou Ida samo su nagonske prirode koji nemaju širinu koja oslobađa i tu se opet otvara pitanje "Ljepote robijanja". Ego koegzistira između Ida i Superega, gradeći odbrambene mehanizme kao različite oblike introspekcije.

"Ja" ili "ego usmjerenje" sačinjava naš identitet. Konstruktivne emocije (ljubav, radost, sreća i sl.) čine čovjeka spokojnim i zadovoljnim. Negativne emocije potpadaju pod destruktivno polje koje potčinjava jedinku, jedno drugo stanje ljudske svijesti, dakle, narušeno "Ja". "Ja" ako je štićeno reaguje na jedan način, konstruktivno, ako je pod dejstvom destruktivnih emocija dolazi do faze narušenog samoljublja i samosvjesti. Ljudsko "Ja" je ranjivo i potrebno je da mu udovoljimo." (Danijel Goleman, "Destruktivne emocije" (Beograd: Geopoetika, 2003), 33.)

Otuda je ljubav konstruktivna emocija koja oslobađa. Zato se i lirski subjekt štiti od emocija, kako ne bi bio ranjen...

... U životu tačka nosi jedno precizno svojstvo zaključaka, definisanja i zaokruživanja. Posjeduje jedno integrativno svojstvo kao takva, koje opet ima svoje granice i pravila. S druge strane u umjetnosti njena funkcija je potpuno oslobađanje, naročito u likovnoj umjetnosti gdje sazdaje linije, uspostavlja proporciju, vrijednosti, estetiku i značenje.

Prema budizmu postoje tri nivoa svijesti: prost, suptilan i veoma suptilan. Na prostom nivou javljaju se sve vrste emocija. Poslednji nivo je tačka čiste duhovnosti bez nijansiranja. Stoga, tačka nosi jednu moćnu estetsku i etičku komponentu kao Kantova (Immanuel Kant) polemika o moralnosti.

Polazeći od metafizičkog koncepta, tačka je odnos između čovjeka i vasione, mikro i makrokosmosa. Po tome sve ono što čovjek kao česticu sadrži u ograničenom obliku dio je neograničenosti kosmosa. Otuda je čovjek na toj relaciji samo energetski raspon između mikro i makrosvjetova. Njena minornost je veoma moćna, jer je čestica koja je suštastvena.

Istina u svojoj intencionalnosti je uvijek jedna distanca koja njeno dosezanje uslovljava. Otuda je mnogo šta stvar privida, zato se za esencijom vječito i traga. Otuda su zvijezde posmatrane sa Zemlje samo tačke koje nose mitološka, metafizička, astrološka i astronomska značenja, kao sublimat ove strukturalističke koncepcije. Na toj granici između neba i zemlje nastaju umjetnička carstva kao transcendentalne istine. Otuda Đurićeva tačka, kao kraj, jedan osporavajući prostor slobode i statičnosti, emanira u nultu tačku, koja je zapravo samo kretanje. "Vreme ima tri odseka: prošlost, sadašnjost i budućnost, koji čine dva pravca sa jednom nultom tačkom."

U tom smislu tačka kod Đurića transcendentira u jedan suprematistički prostor, kao apstraktni znak. Suprematizam je termin i slikarski pravac koji je osmislio slikar i teoretičar Kazimir Maljevič (Kazimir Severinovič Malevič) od latinskog korijena suprem i iz kojeg je nastala riječ supremacija, što u prevodi znači vođstvo. Tako tačka kao crni krug postaje jedinica ove Đurićeve supremacije. Time postiže efekat "dinamičkog mirivanja", što je refleksija nerijetko odnosa kojima je nepokretanje odraz "pasivne agresije" ili dominacije, kao straha od potčinjenosti. U tom slučaju, tačka je proces koji je izazvao uznemirujuće emocije, nasuprot paleti konstruktivnih emocija koje pospješuju volju i vitalne vrijednosti.

Upravo ova Đurićeva tačka nastaje posrijedi pjesme koju prožimaju sile repulzije i sile atrakcije. Ove paralelograme sila, kao dejstva naspram tijela, Šopenhauer objašnjava: "Obe te sile zajedno postavljaju telo u njegove granice, to jest, u određen volume, dok bi ga samo jedna od njih, rasipajući ga u beskraj, rastočila, a druga bi ga sažela u jednu tačku".

Tačka kao interpunkcijski znak, stavlja se na kraju potvrdnih i odričnih rečenica, te označava njihov kraj. Međutim, gramatički kraj ne znači i misaoni kraj, te je tačka u stvari jedan dinamičan proces koji ima svoje posteriori trajanje. Stoga, pobija teoriju da je tačka završena misao. Otuda tačka, kao Đurićeva semiotika, nosi jednu kompleksnu vrijednost filozofskog promišljanja, kao antropološki znak i jedinica.

NASTAVIĆE SE