U nastavku priče "Špil karata mu odredio sudbinu", dalje se kaže: "Aleksandar Dankuc bio je rodom iz Banata. Rodio se 1856. godine u Farkaždinu. Otac mu Arsenije bio je učitelj i političar, a majka Milica, rođena Radovančev, domaćica. Aleksandar je završio gimnaziju u Pančevu, gdje je drugovao s Mihajlom Pupinom i Urošem Predićem, koji će kasnije dolaziti kod svog školskog druga u Karlovce.
Studirao je medicinu na jednom od najstarijih univerziteta u Evropi, u Lajpcigu. Po riječima njegove unuke Božane, da bi mogao da radi kod nas, morao je nostrifikovati diplomu na peštanskom fakultetu. Diploma, kao i niz njegovih ličnih predmeta, prije svega naočare koje je nosio u poznijim godinama i štap kojim se poštapao, dio su porodičnog nasleđa, o kojem je Božana vodila računa. Biblioteka koju on spominje u izjavi za novine 1936. godine, nestala je tokom rata. Sačuvano je samo nekoliko knjiga u kožnom povezu. Izgubio se trag i portretu dr Dankuca koji je Predić naslikao.
Dok je još bio u Pančevu, oženio se Jelenom Petrović Resavac, daljom rođakom Stevana Sinđelića. Ona je završila školu u Pečuju i tečno govorila njemački i mađarski jezik. Osim Dragiše i Đurice, imali su još tri kćeri: Jovanku (1896–1982), koja je završila farmaciju u Zagrebu, Vojislavu (1900–1967), koja je radila u Narodnoj skupštini, i Branislavu (1907–1997), koja je takođe bila apotekarka.
U Karlovce je došao na poziv patrijarha Brankovića da mu bude ljekar. Liječio je on i Brankovićeve nasljednike, Dimitrija i Varnavu. Osim toga, predavao je u bogosloviji i gimnaziji honorarno higijenu sve do 1925. godine, kada je zbog starosti napustio tu dužnost.
U 80. godini, nakon pet i po decenija prakse, od Medicinskog fakulteta u Lajpcigu primio je počasnu diplomu za naučni rad i napise u njemačkim časopisima za vrijeme studija u tom gradu. Preminuo je 1942. i sahranjen je na groblju na Magarčevom bregu, gdje se nalazi grobnica porodice Dankuc", kaže se na kraju priče "Špil karata mu odredio sudbinu".
Svojom zanimljivošću nametnula nam se i priča ‘‘Cincareva Dara, Svetomir, Milenko‘‘, koju ovdje prenosio sa određenim skraćenjem:
"Nekoliko godina pred smrt, arhitekta Svetomir Lazić (1894−1975) poklonio je karlovačkom muzeju, današnjem depandansu Muzeja grada Novog Sada, više od 40 svojih radova – akvarela, ulja na platnu i crteža, objasnivši taj plemeniti gest riječima: `Činim to u znak sjećanja na lijepe i nezaboravne dane koje sam proveo u Sremskim Karlovcima`. Većinu Lazićevog legata čine radovi sa karlovačkim motivima, nastali od 1919. do 1950. godine.
Na taj njegov potez, život i arhitektonski opus podsjetila je u karlovačkom muzeju, koji baštini Lazićev legat, prije deceniju kustos Divna Gačić izložbom "U spomen na lijepe dane u Sremskim Karlovcima", iznijevši prvi put pred oči Karlovčana fotografije darodavca i nešto od dokumenata o njemu i njegovoj porodici, koje ta ustanova čuva.
Porodica Svetomira Lazića se odmah po njegovom rođenju, novembra 1894. godine, doselila iz Donjeg Milanovca u Sremske Karlovce, u kojima je njegov otac Pavle kao viši službenik Austrijskog parobrodskog društva postao šef brodarske agencije i ugledni član tadašnjeg karlovačkog društva. Nažalost, Lazići su prošli kroz tu sremsku varoš kao kometa, ostavivši tragove koji su odavno izbledjeli. Svetomir u Karlovcima provodi djetinjstvo, završava osnovnu školu i gimnaziju, da bi 1913. godine otišao u Prag da studira arhitekturu na Tehničkom fakultetu".
PRIREDIO: MILADIN VELjKOVIĆ
(NASTAVIĆE SE)
