Đurić od svijeta savremene potrošačke civilizacije pravi indukciju u odnosu na sebi svojstven, redukovani fenomen svijeta. Otuda vrijeme srednjevjekovnih kraljeva, princeza i vitezova, kao apercepcija svijeta u koju transcedentira - ne kao vrijeme kojem je pripadao, već uranja u prostor određene saobraznosti. Feudalnu atmosferu srednjevjekovnih dvorova oživljavaju istorijske ličnosti, koje saobražavaju njegovu primordijalnu atmosferu. Tako Đurićeva prosvijetljenja apercepcija sadrži jednu biblijsku, religioznu, molitvenu, srednjevjekovnu atmosferu, koja se našla u redukovanom fenomenu njegovog svijeta kao tzv. svojstvo moje duše. Đurić stvara Genesis, obuhvatanjem redukovanog svijeta, koji čine idealni subjektivitet njegovog vremena i prostora, ovjekovječen "Ljepotom robijanja".

Ono što je izronilo iz njegove poezije, a to je ta snažna ekspresivnost koja se odrazila kroz frojdovski princip sublimacije. Pjesma "Bježi mi s očiju" predstavlja jednu ekspresionističku dramu, ispitivanje podsvijesti pojedinca, kroz njegove postupke i reakcije, kao sublimacija bijesa i ljutnje, kao rezultat ekspresionističkih poteza i energije. Otuda je pjesma "Bježi mi s očiju" psihogalvanski fenomen, kao refleksija i odgovor na emocionalne stimulse. Poput Šekspira (William Shakespeare), Šopenhauera (Arthur Schopenhauer), Ničea (Friedrich Wilhelm Nietzsche), Frojda (Sigmund Freud) i Dostojevskog (Fёdor Mihaйlovič Dostoevskiй), Đurić prodire u sakriveni i mračni svijet strasti, u sile koje vriju u nama, sublimiranjem u umjetnost koja se oslobađa kao kreativna moć iz nesvjesnog.

Tačka kao kartezijanska i Euklidova geometrija u Đurićevoj zbirci pjesama "Ljepota robijanja" ima svoju strukturalističku i antropološku vrijednost. "U životu i RADU Andersena, Kjerkegora, Ibzena, Strindberga, ima jedna mračna tačka. Jedna melanholija: ili mati ili otac. A sav njihov svet, sva njihova dela, obeležena su tim ‘mrakom‘." (Draško Ređep, "Mikelanđelova mati" u knjizi Antologija Crnjanski, Izabrane stranice Miloša Crnjanskog (Novi Sad: Prometej, Drugo uzdanje, 264.))

Sagledavajući književni opus Novice Đurića, prepoznajemo između ostalog i odlike ekspresionizma kao moćnu izražajnost. U srpskoj i jugoslovenskoj književnosti tragovi ekspresionizma se nalaze kod Miloša Crnjanskog, Stanislava Vinavera, Rastka Petrovića, Sibe Miličića, Todora Manojlovića, Momčila Nastasijevića, Miroslava Krleže, Rista Ratkovića i drugih. Dok se u pjesmi "Živi su samo oni" umjetnik izrazio kroz naturalizam, kojim je najbolje izrazio jednu neurotičnu atmosferu ratnih strahota.

U odnosu na savremenu potrošačku zbilju, umjetnik pravi redukciju i okreće se vrijednostima koje nalazi u filozofiji, istoriji, religiji, umjetnosti i književnosti. Usled toga nailazimo na ekspresionističke refleksije kao reakcije. Ono što je prepoznatljivo u Đurićevom opusu, to je zapravo ta energija koju prenosi kroz djelo, kao odraz psihičke snage, koju sublimira kao određeni stupanj djelatnosti i stvaralaštva.

Mirisi, zvuci, ukusi i boje utiču na recepciju, te pobuđuju sinesteziju kao neurološki fenomen. Stoga, neki neuroni se obnavljaju, dok, s druge strane, destruktivne emocije ih ubijaju. Neuroni su dakle nervne ćelije koje provode nadražaj od receptora do centralnog nervnog sistema. Od centralnog nervnog sistema kao efektori reaguju na određeni nadražaj, te prenose ili skladište informaciju u nervnom sistemu. Otuda, u Đurićevoj poeziji prepoznajemo ovaj sublimat mirisa, zvukova i boja, koji se nerijetko prepliću u jednu sinestetičku nit, kao asocijacije koje pobuđuju sjećanja na roditelje i zvuk zavičaja kao maternje melodije. Otuda su ovi stihovi proistekli iz nerava čulnih organa, posredstvom boja, zvukova i mirisa, dajući stihovima istu tu boju, zvuk, ukus, miris i temperaturu, čineći kauzalitet između nervnog aparata i stvaralačkog postupka, između sjećanja, kao minulog vremena i u djelu prostora i vremena.

„Kao dijete majčino mlijeko,/kušam zalogaj lakoće, slasti,/kriknem da uplašim i porušim,/sve što je padalo i što će pasti.” ("Ljepota svih naših robijanja", podvukla M. Z.)

Ekspresionizam, nadrealizam i sinestezija, umjetnička su svojstva koja se odražavaju u Đurićevoj zbirci pjesama "Ljepota robijanja", kao instrument njegovog poentiranja u suštinu, traganja za klicom i nervom. Otuda sinestetički procesi kao hipersenzitivni elementi kojima umjetnik doseže taj neurološki fenomen u svom stvaralaštvu.

NASTAVIĆE SE